A min..

Piri piri pipí
A min... Que chamei
Ás portas do inferno
A min... Que camiñei
Pola corredoira escura
A min... Que falei
Coas pantasmas mais macabras
A min, que arrepio
A cada hora
A cada intento

Dame inverno
Dame o teu vento ferido
Dame inferno
Dame o o teu lume prendido
Dame ascuas
Que quezan on meus pecados
E dame neve para o meu corazón xeado
...
E xa sei o que andas a buscar
Mais aló da estratosfera
Pero canto mais me achego
Esa luz mais se alonxa





Ruxe-Ruxe

A erótica do Anti-poder

Asemella que nos tempos que corren tendemos sempre a desenrolar unha forma de pensar totalmente enfrontada coa que cabería esperar que fose a aceptada polo sector representado no poder. Os rapaces que nacen nunha situación acaban plantexandose porque non a contraria, isto tradúcese en que esa xente, que seguramente non teña o suficiente vagaxe reflexivo como para obter unhas opinións propias, se agoche tras a especie de aurea revolucionada que asemella rodear a aqueles que representan o anti-poder. Non fai falta ser moi intelixente para decatarse. Poida que nesa viaxe se atopen con quen valore as súas opinións, pero as máis das veces serán utilizados ata ese punto no que xa non quede máis zume por exprimir. A miudo nese trjín ideolóxico e nesa necesidade de auto reafirmar as ideas xa preconcevidas se perde o norte, porque non esquezamos que para a defensa de calquera idea, por descabellada que semelle senpre se poden atopar argumentos a priori válidos. No caso que nos ocupa sucede algo semellante: os que ostentan o poder non creen na necesidade de manter en pé un anaco da nosa historia reciente, e os que están en fronte defenden a idea contraria polo simple feito de enfrontarse aos mandatarios, nesa vatalla os "únicos" que saímos desfavorecidos somos os 6458 cidadáns do concello de Vila de Cruces, así coma o noso patrimonio histórico e cultural.

Nunha das miñas últimas saidas de fin de semana visitei Ribadeo, na plaza do concello desta fermosa vila luguesa está asentada unha edificación moi peculiar, a torre dos Moreno. Construida entre os anos 1915 e 1917 e composta por catro alturas e unhos 990m cadrados de planta. Trátase dun edificio de tipo indiano modernista deseñado por un dicípulo de Gaudí, a súa maior particularidade é que está integramente construido con formigón armado, material moi novidoso nesas datas, o que fixo que se descoñecese o mantemento que podia precisar a edificación co paso dos anos. A día de hoxe o seu estado de abandono chega ata o punto que segundo o último informe redactado por "expertos" da xunta un temblor de terra da máis baixa escala ou mesmo unha tormenta axudaria ao derrume. Esto sucede con un edificio que foi catalogado como ben de interese cultural en decembro do pasado ano.

Unha das desculpas que se puxo durante anos para o non adecentamento do edificio, é que está pegado ao Pazo de Sargadelos, e unha "tarta de bodas" como se lle chegou a chamar atendendo á súa pomposidade, non tiña lugar ao lado da simple e sobria fermosura do pazo. Solo queda sinalar o paralelismo entre ese caso e o do noso concello que non vai ter a sorte de sobrevivir a unha etapa na que se infravalora atendendo únicamente ao aspecto arquitectónico, pero deixando de lado o caracter afectivo ou emotivo que pode agochar unha edificación que foi, cadea ao mesmo tempo que parbulario e casa dos cruceños durante décadas. Este post ao igual que os anteriores perderase na inmensidade do mar que agocha unha botella con mensaxe, a lástima é que seguramente cando consigar chegar ata este punto da lectura, o edificio ao que fai mención este xa derruido, transformado polo avance do tempo nuha nova promesa electoral. Outra rotonda de dez millóns de Pesetas (si, deses que ao cidadán de a pé tanto lles costa sachar). Na miña curta capacidade reflexiva non son capáz de atopar un solo argumento que me leve a pensar porque se debería derrubar existindo unha colectividade que se manifesta a favor do seu adecentamento e que se compromete a xestionalo e enchelo de contidos como casa do cidadán.

O fío que se agocha é moito máis profundo que a perdida dun edificio que pode ser valorado ou odiado para unhos poucos. Trata este conto sobre a apatía dun pobo que non se quere nin a si mesmo, e que non se decata que o abandono solo conduce á desaparición, da permisividade, da vagancia, de ese tipo que xa perdeu o valor ata de mirarse aos espellos, da sensacion de non pertencer a unha colectividade, da satisfaccion que sinte a nosa conciencia ao decatarse que un problema é responsabilidade allea, do non querer escribir historia, por esto os pais mandan aos rapaces á escola para que os eduquen alí, porque non teñen o valor de recoñecerlles que estivo na súa man facer algo, pero non se fixo nada. Deberíamos pensar no mundo que queremos que se atopen os nosos netos ou reflexionar a cerca da desaparición inminente do lugar onde nos criamos.

Catalogación de carretillas

Pois andamos xa a voltas co VI Rali de Carretillas e a fin de semana pasada decidimos sacarlle unhas fotos ás carretillas que imos acumulando doutros anos. A idea é ir catalogando cada obra para incluilo no dossier oficial. O video que vos poño grabouno Mella co iPhone. Aproveito para actualizar as miñas photos de Flickr que teño o tema abandonado.

Saúde e Carretillas!!!

StarTrails

De sobra é sabido que o universo está en continuo mobemento. Debido á rotacion da terra as estrelas non se atopan fixas nun punto do firmamento, xogando con este factor nace unha técnica fotográfica coñecida como "StarTrails" ( Rastro das Estrelas). Consiste en capturar o rastro que describen. Este rastro ten forma de círculo deixando no punto central a estrela Polar.

Existen varias formas de conseguilo, cun tempo de exposición moi prolongado (para a imaxe do exemplo usei 20 minutos) ou tamén se pode facer mesturando con post-procesado moitas fotos de menos tempo.

Estas noites frias de Xaneiro son a mellor época para a fotografía nocturna.

Aqui podedes obter máis información

HdR

As siglas HDR fan referencia á expresión anglosaxona high dinamic range, o que se poderia traducir por alto rango dinámico. A explicación deste concepto non é nada sinxelo.

Digamos que son un conxunto de técnicas fotográficas que permiten un mellor reparto de luminancia entre as zonas máis iluminadas e máis escuras de unha escena. Para a realización deste tipo de imaxes debemos disparar canto menos dúas fotografias (cantas máis mellor) unha con maior e outra con menor exposición. Ao xuntalas mediante un post-procesado conseguiremos que na imaxe resultante aparezan ben expostas tanto as partes que sufrían un exceso de iluminación como as que estaban case a escuras.

O proceso HdR pode facer que as fotografias se asemellen máis ao que estaba percibindo realmente o fotógrafo no momento de realizar o disparo, pero un exceso pode probocar a sensación de que pasa de ser fotografias a ser dibuxos

Esta fotografia está sub-exposta dela se obteran as zonas máis iluminadas da escena.

Esta toma está sobre-exposta e dela obtemos a información das zonas que están máis escuras

A vaca polo que vale

Para ler este post en total amplitude, é imprescindible acompañalo deste sonido infernal.

Os que me distinguen saben que sobre algúns temas concretos teño ideas moi fijas que polo desenroladas que estan na miña azotea non vai ser nindios capáz de facerme mudar. O tema empeza con esto de desempolvar o vellos cedeses daquela época (non tan lonxana) na que se pagaba gustosamente pola música. Cada vez que se mercaba un disco o proceso era similar (polo menos para un servidor), sacar entre nervios o plastico, metelo no equipo e escoitar o cd do tirón e con calma mentres que se lee o libriño estudiando ata o último verso, foto ou agradecemento. Naquela época existía unha banda de rocanrol desas que fan que se ericen ata o derradeiro vello corporal. Para un rapaz da miña idade supoñía un importante esforzo mercar cada un dos novos discos que sacaban ao mercado, pero faciao porque ese esforzo se via recompensado con creces. Certo día un dos compoñentes do grupo creou unha banda paralela na que se centrou nunha especie de Jazz-Blues que realmente para os ouintes da banda era como un extra, un algo máis para poñer o día ese que estas un pouco máis sensible ou, quen sabe, cando ao fin conseguiches unha cita con algunha moza.

O certo é que ao final o bebé mata ao papa, e eso crea un descontento xeralizado dentro do mundo do mal chamado rocanrol urbano, un dos seus principales pilares queda no aire por culpa deses papeliños que tentamos levar todos no peto, pero que cando se meten no medio de según que tema escarállano todo...

Todavía lembro aquel ano 1996, quizás agora me tomedes por analista de pacotilla, pero realmente aquel foi o mellor ano ata a fecha do rocanrol español. Unha xira conxunta das dúas mellores bandas do momento. Supoño saberedes de quen falo... Xa se sabe, non hai como re-escoitar vellos discos como para recordar vellos contos.

Saúde e Viño!!

PO-RRÖ

Pois mira ti que fai unhos días protestaba eu nunha desas redes sociais porque apenas quedan locais ao meu arredor que poñan bo rocanrol e van e convídanme a "pinchar" a noite do Samein nunha festa PO-RRÓ no Candela, manda carallo, ben podiades vir... non digo nada!

Hanlle caer as míticas de Loquillo, Extremo, Reincidentes, Barricada e algunha dos Heredeiros non pode faltar. Ahhh!! eu desto de platos e mariconadas non controlo, así que se queredes escoitar o que vaia pinchando en tempo real entrades no Spotify e se me tedes de contacto, na lista que se chame Kandela rock ou algo así estarán os temas que vaia poñendo!

Saúde e Viño!

Desta volta toleamos

Non andan os tempos moito alá, pero toca tolear, si señores estamos no tempo, se a esta idade non nos florecen sentimientos creativos no peito non podemos pedir vivir aos cincuenta ou sesenta co alma chea. Pois señores, somos a xeración do "botellón", dos veizos tinxidos de negro LK, e dos ollos coma platos, ya tu sabes.. Pero somos tan boa xente e temos os collóns tan grandes que nos metemos nos peores envolados e fozamos, fozamos ata que nos sae como esperábamos. Que non se diga que nos somos a xeración perdida. Comezamos o camiño, pedra a pedra, paso a paso!!

Saúde

Elementos básicos dunha cámara

Como o prometido é débeda e dixen que ia ir esquematizano o pouco que vaia aprendendo de fotografía haberá que facelo. E o mellor será empezar polo principio
Cando comenzamos a interesarnos no mundo da fotografía o primeiro que debemos ter claro son as partes que compoñen a nosa máquina e o seu funcionamento (persoalmente non son capaz de utilizar algo que non comprendo). Basearémonos nunha cámara reflex tipo, xa que reflex ou non o funcionamento é case o mesmo.

A cámara reflex está composta por obxetivo, que son al lentes a través das cales entra a luz, e Corpo que é donde se atopa o sensor, así coma os diferentes mandos cos que conta.

Como podemos observar no gráfico o primeiro obstaculo co que se atopa a luz ao entrar no obxetivo é o diafragma, que se trata dun "buratiño" do cal se pode graduar a súa abertura. Despois diso a luz que "consegue entrar" despois do diafragma é reflexada por un espello cara o pentaprixma para que así ao acercar o ollo ao visor poidamos ollar a escena que temos diante. O espello, no momento no que pulsamos o disparador ata o fondo coa intención de disparar a fotografía móbese cara diante, deixando así pasar a luz cara ao obturador, que, ao igual que o diafragma é un "buratiño" pero que neste caso o que se gradua non é a abertura, senon o tempo de exposición (tempo durante o cal se permitirá o paso de luz).

Por último atopámonos co sensor, nas modernas cámaras dixitais, ou película, nas antigas cámaras analóxicas, que é o encargado de grabar a luz que recibe.

Así visto o funcionamento dunha cámara parece sinxelo, pero... o carallo, se disparas en modo manual ata que non colles algo de soltura non é tan doado

Bueno, espero que se entenda, en breve irei poñendo máis temiñas relacionados

Saúde!!

Unhas cantas fotiñas

Pois o dito, onte decidin ordenar un pouco a biblioteca do Lightroom e de paso subin unhas poucas fotos á miña conta de flickr

Debo darlle as grazas a Checha pola marca de auga que por certo co lightroom 3 son moito máis doadas de insertar, xa que ao exportar as fotografías xa cho fai automáticamente.

A foto da esquerda foi tirada nas inmediacións do mosteiro de Carboeiro, é unha das fachadas do muiño.

Cabeceira

Bueno, por milésima vez cambiei a cabeceira do blog, pero desta vez creo que vai durar máis, esta gústame bastante como queda!! É unha foto que tirei en Lisboa, como a que poño na cabeceira deste post, de feito estan sacadas dende o mesmo mirador. Chámase o elevador de Santa Xusta e serve de transporte dende a Baixa ao barrio alto.

Lisboa é unha cidade fermosísima que agocha encantos en cada esquina, algún día haberá que volver con máis tempo para andar polas rúas e escoitar fados nunha das moitas tabernas.

Xa o dician os Siniestro: menos mal que nos queda Portugal

Re- Empezamos!

Pois desta vez pegoume forte co tema da fotografía. Merquei unha Nikon D90 e teño pensado apuntarme a unha escola on-line. O tema é que vou ir publicando neste blog as poucas cousas que vaia aprendendo, desa maneira axudarame a esquematizar e se cadra a algún lector lle pode interesar.

Mantereivos informados!!

SoloEstou. Pensando....

Que pensaran os moradores do universo cando nos ven dende tan lonxe? Creeran quizais que somos seres intelixentes?(Mentira cochina que diría un neno) Somos uns bastardos que non facemos máis que darlle golpes ao que debería ser máis apreciado: á vida, á nosa integridade, á nosa terra, á xente que nos rodea... Preocupándonos polas tonterias máis insignificantes mentres a uns cantos quilómetros, metros ( se cadra na porta do lado) hai alguén que necesita axuda. Moitas veces basta con estar, con facer vulto, outras con dicir o que se pensa ou o que parece máis difícil nos tempos que corren: escoitar ao próximo e tentar meterse na súa pel para comprender, que non compartir, a súa forma de pensar, actuar...

Somos uns seres completamente cheos de imperfeccións que valoramos máis o que pensen os veciños de nos que ser realmente como somos.

Fai Mil AnOs NoN Te VeXo...

Boas a todos!!

Buf, xa case nin lembraredes quen son. Eu, nalgún tempo escribía aquí. Certo é que xa case fai mil días que non nos vemos... As cousas mudaron dende aquela, pero en esencia todo segue igual. As ganas de contarvos historias continúan presentes, ao igual que a vergoña ou o non saber que dicir... Non entendo moi ben o porque, pero invadiume a nostalxia, e recordei o namorado que cheguei a estar deste recuncho, que si, que xa sei, que solo o leo eu.. e que máis da!



Prometo actualizar!!!

Os RocKeiRoS NoN MoRReN

Esta noite recibin unha nova que fixo que saltase da cama e o viñese a compartir coas poucas almas que visitan este recuncho.
O rock neste estado vive, soportando o envite de OT´s e cancións do verán, confirmando que vale moito máis o traballo diario e constante de unhos rapaces que o tempo fixo que se convertesen en adultos que a fama momentanea que che pode dar sair na caixa tonta. hoxe é un gran día confirmase o que xa escoitara da boca do baixista e do bateria deste grupo: Extremoduro saca novo disco ( La ley innata), seis anos despois e cando máis de un os facía por mortos... Non falo máis, afinen os oídos e a disfrutar!!

O tema titúlase "Dulce introducción al Caos"

SeTe aNoS....

En CoStA...!!!!!

Hai días nos que non é doado atopar motivación. Cando tras eses días veñen outros e outros e outros iguais todo se torna gris escuridade, pero sempre se intúe unha raioliña de luz no fondo do túnel. Grazas a tódolos que estivestes ahí.

Ata oS PoLoS!!!!

Pois fíxome gracia este video. Creo que a estas alturas deberiamos deixar de lado as palabrerias e actuar dunha vez
www.hastalospolos.org

A mÁquiNa dO TeMpO

Polo visto dentro de pouco será posible viaxar no tempo. Poden comezar a preparar o equipaxe e pensar a que época desexan viaxar. O único problema é que polo de agora este método solo vale para átomos, polo que se vostede non é un átomo pode deixar de ler.

No acelerador de partículas de Ginebra (Beefeater con limón) creen ser capaces de facer un burato de Verme, (perdonen pola traducción) non teño nin idea do que é iso, pero seica permitiría aos átomos viaxar no tempo, en concreto ao pasado. O proceso consta de tres pasos:

1º- un minúsculo Burato de Verme sería creado no acelerador de partículas que posúe o CERN de Suiza.

2º- este minúsculo burato podría ser conservado e aumentado neste estado a través da todavía non desenrolada materia exótica, como a antigravidade.

3º- unha boca do burato faríase xirar no acelerador de partículas ata aproximarse á velocidade da luz durante unha década. Desta forma, estableceríase una diferencia de dilatación do tempo entre as dúas aperturas do burato. Ao xuntar as dúas aperturas do burato, teríamos unha máquina para viaxar ao pasado.

Máis Información

Yes, We Can

Pois estoulle a coller gusto a esto de poñer vídeos. Supoño que todos veríades este, botárono ben veces na caixa tonta estes días. O certo é que non sei que tal será o Obama este, pero o que si é que da uns discursos moi traballados, ogallá todo o que di non quede en palla como pasa unha e outra vez.
Para min Estados Unidos é un país de contrastes, son capaces do mellor e por desgraza do peor. En certa maneira é un país que admiro, pero tamén temo e odio. Admiroos por ser o centro da tecnoloxía e a ciencia, niso están anos luz do resto do planeta. Pero como potencia teñen unha xigantesca responsabilidade, e se todo ese poder se emplease de maneira positiva o mundo seria un lugar mellor, pero é precisamente no que erran. Guerras, golpes de estado en terceiros países, torturas nas súas cadeas, venta de armas en estados belixerantes... En certo modo son eles o que sementan odio por onde pasan
No discurso chega a dicir: "...pioneros que empujaban hacia el oeste contra una naturaleza que no perdonaba..." Recordemos que quen non perdoaba eran os nativos que foron desprazados pola forza das súas terras para ser acenados en reservas coma animais enxaulados. Un país capáz do mellor e do peor